Co to jest HBV?
HBV to wirus zapalenia wątroby typu B, zakażający człowieka, znajdujący się w dużych ilościach we krwi, replikujący się w wątrobie i w związku z tym wywołujący różne postaci zapalenia wątroby.

Jakie choroby wywołuje HBV?
Wirus HBV wywołuje różne postaci zapalenia wątroby. Mogą to być: ostre zapalenia wątroby (zarówno postaci objawowe jak i bezobjawowe), przewlekłe zapalenia wątroby oraz nadostre (piorunujące) zapalenie wątroby (z dużą śmiertelnością).
Skutkiem przewlekłego zapalenia wątroby może być marskość tego narządu (ze wszelkimi medycznymi konsekwencjami, do śmierci włącznie).
HBV jest drugim po paleniu tytoniu czynnikiem rakotwórczym wśród ludzi, powodując pierwotnego raka wątroby.

Jakie są objawy zarażenia HBV?
Zazwyczaj żadne. Zdecydowana większość chorych nie wie, że przeszła zakażenie HBV.
W większości przypadków zakażenie kończy sie samoistnym wyleczeniem, pozostawia odporność i nie wiąże się z istotnymi problemami zdrowotnymi.
W części przypadków dochodzi do objawowego ostrego zapalenia wątroby. Objawami są: złe samopoczucie, pobolewanie pod żebrami, żółtaczka (do 20% przypadków, większość chorych nie ma żółtaczki), ciemne zabarwienie moczu, jasne zabarwienie stolca, osłabienie, zła tolerancja wysiłku, alkoholu i wybranych pokarmów, bóle stawów i mięśni. Taki przebieg zazwyczaj kończy się całkowitym, samoistnym wyleczeniem (wiąże się z hospitalizacją, oznacza kilkumiesięczną przerwę w życiu zawodowym czy szkolnym).
Kilka % zapaleń ostrych przechodzi w stadium przewlekłego nosicielstwa (im młodszy wiek pacjenta, tym odsetek zapaleń przewlekłych jest większy), zazwyczaj bezobjawowego latami. Symptomami przewlekłego WZW B mogą być: zmiana masy ciała, osłabienie, pobolewanie pod żebrami lub w klatce piersiowej, bóle stawów, zmniejszenie tolerancji wysiłku i alkoholu, nietolerancja wybranych potraw, częste rozwolnienia, wzdęcia. Istotną rolę w zapaleniach przewlekłych mają zmiany psychiczne, wyrażające się: zmniejszeniem motywacji, stanami depresyjnymi, zmniejszeniem wytrzymałości na stres czy wysiłek, obniżeniem nastroju, problemami ze snem i z porannym wstawaniem.
W przypadku zapalenia nadostrego stan pacjenta pogarsza się na tyle szybko, że trafia on na oddział intensywnej opieki medycznej. Leczenie zapalenia nadostrego wymaga intensywnego leczenia specjalistycznego i dużego doświadczenia lekarzy. Prowadzą je ośrodki referencyjne w miastach wojewódzkich, często przy akademiach medycznych.

Czy zakażenie HBV jest niebezpieczne?
Tak. Po pierwsze może wywołać piorunujące zapalenie wątroby wiążące się z 30% śmiertelnością.
Ostre zapalenie wątroby powoduje wyłączenie pacjenta na kilka miesięcy z aktywnego życia zawodowego czy szkolnego. Jest uciążliwe.
Największy problem stanowią zapalenia przewlekłe, które po latach przechodzą w bardzo groźne stany marskości czy raka wątroby. Osłabienie i demotywacja chorych (często nie znających przyczyny) jest także poważnym czynnikiem wpływającym na ich życie codzienne, a w skali kraju znacząco na PKB (szacuje się, że nosicielem HBV jest co 25 osoba w kraju). Większość nieleczonych nosicieli może się spodziewać problemów związanych z wątrobą po latach oraz istotnego skrócenia przewidywanego czasu życia.
Nosiciele HBV są także rezerwuarem wirusa, zarażając (zazwyczaj nieświadomie) innych ludzi.

Co to znaczy nosiciel HBV?
Nosicielem HBV nazywamy osobę w której krwi (i tkance wątrobowej) znajdujemy przewlekle wirusa HBV. Jest to osoba o potencjale zakaźnym, zdolna zarażać kolejnych ludzi.
Jest także osobą chorą na przewlekłe zapalenie wątroby, wymagającą specjalistycznej opieki lekarskiej, a często leczenia przeciwwirusowego.

Czy posiadanie antygenu HBs jest równoznaczne z byciem nosicielem wirusa?
Nie! Wielu chorych na przewlekłe zapalenie wątroby po latach eliminuje samoistnie wirusa z krwi. W ich organizmach nie przebiega replikacja HBV, nie stanowią źródła zakażenia, mają mniejsze ryzyko rozwoju raka czy marskości.
Posiadanie antygenu HBs jest natomiast zawsze wskazówką, że pacjent miał kontakt (obecnie lub w przeszlości) z wirusem HBV. Po odebraniu pozytywnego wyniku HBs należy zawsze przeprowadzić dalszą diagnostykę specjalistyczną.
W przebiegu przewlekłego zakażenia HBV po kilku latach wirus dołącza swój materiał genetyczny do materiału genetycznego hepatocytów (komórek wątrobowych). Taki pacjent produkuje antygen HBs, bez względu na to czy replikuje wirusa, czy też nie. Można zatem mieć antygen HBs we krwi, i równocześnie nie mieć we krwi wirusa HBV.
Prawdopodobieństwo takiej sytuacji jest tym większe, im dłużej trwa zakażenie (to istotna wskazówka, by jak najwcześniej zaczynać skuteczne leczenie przeciwwirusowe).
Nosiciele HBs mają 70-100x podniesione ryzyko rozwoju raka pierwotnego wątroby, chociaż jest ono znacznie mniejsze niż u aktywnie replikujących nosicieli HBV. Zazwyczaj nie są zagrożeni marskością i nie stanowią źródła zakażenia dla kolejnych ludzi.
Przewlekli nosiciele HBs powinni podlegać regularnej kontroli hepatologicznej (wizyta w poradni przynajmniej raz w roku). Nie stosuje się u nich żadnego leczenia przeciwwirusowego.
U 2% nosicieli HBs rocznie dochodzi do zaniku antygenu HBs, czyli do całkowitego wyleczenia.
U osób chorych na ostre zapalenie wątroby antygen HBs zanika zazwyczaj po kilkunastu miesiącach.

Co to są antygeny wirusa?
Wirus HBV ma kształt kulisty i składa się z kilku warstw białek, osłaniających materiał genetyczny wirusa (HBV DNA) znajdujący się wewnątrz.
Białka wirusowe są produkowane w procesie replikacji wirusa i wchodzą w skład wirusów potomnych.
Część wytworzonych podczas replikacji białek przedostaje się do krwi, gdzie są wykrywalne.
W praktyce diagnostycznej istotne są białka: HBs, HBe, HBc i HBx.
Organizm ludzki w kontakcie z białkami wirusowymi wytwarza niszczące je przeciwciała: AntyHBs, AntyHBe, AntyHBc i AntyHBx.
U pacjentów określa się tzw. profil serologiczny, stwierdzając obecność (lub brak) poszczególnych typów białek i przeciwciał.
Antygeny wirusowe są to zatem białka wirusa, które można wykryć np. we krwi, potwierdzając tym samym fakt zarażenia i stan pacjenta. W odpowiedzi na produkcję antygenów organizm zazwyczaj wytwarza przeciwciała, których obecność jest wyrazem odpowiedzi organizmu na zakażenie.
Przykładowy wynik badania nosiciela HBV może wyglądać tak:
HBs+, AntyHBs-, HBe-, AntyHBe+, AntyHBc+

Co to jest serokonwersja?
Serokonwersja oznacza sytuację, w której organizm wytworzył na tyle dużo przeciwciał przeciw danemu antygenowi, że antygen przestał być obecny we krwi (został w całości zneutralizowany). Jest to bardzo korzystna sytuacja, często prowadząca do poprawy stanu chorego, lub wręcz do całkowitego wyleczenia.
Serokonwersja HBe oznacza utratę antygenu HBe i pojawienie się we krwi przeciwciał AntyHBe. Zazwyczaj oznacza zatrzymanie lub znaczne obniżenie poziomu replikacji wirusa. Wiąże się także zazwyczaj ze zmniejszeniem dolegliwości i stanu zapalnego w wątrobie. Jest ważnym zdarzeniem w przebiegu terapii przeciwwirusowych, potwierdzającym skuteczność terapii.
Serokonwersja HBs oznacza utratę antygenu HBs i pojawienie się przeciwciał AntyHBs. Oznacza całkowitą wygraną organizmu z wirusem i wyleczenie z zakażenia HBV.

Czy utrata antygenu HBe oznacza wyleczenie?
Nie! Choć było to przyjmowane za pewnik jeszcze 10 lat temu. Dziś osoba o profilu serologicznym HBs+, HBe-, AntyHBe+ nie może być bez badania HBVDNA uznana za wyleczoną z zakażenia HBV.
Wynika to z czułości metod diagnostycznych - zanik antygenu HBe powoduje spadek poziomu wirusa we krwi, do wartości poniżej czułości starszych testów. Wykonywane testy na obecność wirusa we krwi, po serokonwersji HBe były zatem negatywne. W ostatnich latach opracowano czulsze metody diagnostyczne i okazało się, że u wielu z tych chorych nadal wirus jest obecny we krwi i wciąż przebiega replikacja.
Tacy chorzy wymagają nadzoru hepatologicznego, a często leczenia przeciwwirusowego.
Pamiętajmy: utrata antygenu HBe, choć bardzo korzystna z punktu widzenia pacjenta, nie jest według dzisiejszej wiedzy medycznej równoznacza z wyleczeniem!

Czy można utracić antygen HBs? Co to oznacza?
Można. Antygen HBs zanika najpóźniej kilkanaście miesięcy po ostrym zapaleniu wątroby typu B.
U nosicieli przewlekłych jest to zależne od czasu trwania zakażenia - im zakażenie trwało krócej, tym większa szansa na eliminację HBs.
Leczenie przeciwwirusowe często wiąże się z zanikiem HBs po miesiącach lub latach.
U 2% nosicieli rocznie zachodzi także samoistne wyleczenie i zanik HBs.
Zanik antygenu HBs oznacza w praktyce całkowite wyleczenie z zakażenia HBV i zapalenia wątroby.

Co to jest ALAT, ASPAT, GGTP, ALP i Bilirubina?
Są to białka produkowane lub przetwarzane przez wątrobę, których stężenie we krwi wskazuje na uszkodzenie (lub brak uszkodzenia) tego narządu.
Regularne badanie tych wskaźników u chorych jest jednym z podstawowych sposobów monitorowania stanu pacjenta. Jest to także wyznacznik skuteczności leczenia, lub okresów zaostrzenia się choroby.
Badania biochemiczne tego typu wykonują wszystkie laboratoria. Do badania potrzebne jest pobranie krwi. Badanie może zlecić lekarz pierwszego kontaktu, lub specjalista. Można je także wykonać odpłatnie (koszt poniżej 10zł za badanie, w zależności od laboratorium).
Za prawidłowe przyjmuje się wartości ALAT poniżej 30, wartości ASPAT poniżej 20. Interpretując wyniki zawsze należy mieć na uwadze normy przyjęte przez dane laboratorium - z uwagi na różne metody badania dane między różnymi laboratoriami są nieporównywalne.
Oznacza to, że w trakcie leczenia najlepiej wykonywać badania w tym samym miejscu.
Wartości niektórych wskaźników (np. ASPAT) mogą ulegać podwyższeniu także w innych niż wątroba chorobach. Np. ASPAT ulega podniesieniu w uszkodzeniu niedokrwiennym mięśnia sercowego. Wskaźniki te podnoszą się także zazwyczaj po intensywnym treningu. Nie wskazują wówczas na uszkodzenie wątroby - są zjawiskiem normalnym i fizjologicznym.
Ocenę wyników i ich interpretację zawsze powinien przeprowadzić lekarz. Niewłaściwe jest samodzielne interpretowanie odebranych badań bez konsultacji ze specjalistą.

Jakie jeszcze badania wykonuje się w przebiegu HBV?
W przebiego zarażenia HBV przeprowadza się różne badania, w zależności od wskazań i stanu pacjenta.
Zazwyczaj badane są wskaźniki biochemiczne stanu wątroby: ALAT, ASPAT, GGTP, ALP i Bilirubina.
Często lekarz zaleca poszerzenie tego zakresu badań, zwłaszcza podczas hospitalizacji.
Przy pobieraniu krwi zazwyczaj badana jest także morfologia z rozmazem, często badane jest OB.
Wykonywane są także badania hormonalne, zwłaszcza poziomu hormonów tarczycy i trzutki, oraz inne jeśli występują wskazania.
Bada się także układ krzepnięcia krwi oraz przeprowadza badanie zawartości białka (tzw. elektroforeza białek).
Wartościowych informacji dostarcza badanie poziomu żelaza, cynku i innych pierwiastków.
Dość prostym badaniem jest USG wątroby. Jest ono przede wszystkim dobrze znoszone przez pacjentów i nie wiąże się z nieprzyjemnymi doznaniami.
W sytuacjach przed podjęciem leczenia często wykonuje się biopsję wątroby, polegającą na pobraniu wycinka tkanki do badania i ocenie mikroskopowej. Jest to najdokładniejsze badanie pozwalające okreslić stan pacjenta, postęp choroby i leczenia.
W sytuacjach złożonych, w marskości i innych stanach towarzyszących lekarz może zlecić wiele innych badań.

Jakie są drogi przenoszenia HBV?
Zakażenie następuje droga pozajelitową, przez zakażone igły, strzykawki, narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne, przetaczanie krwi zakażonej wirusami oraz wydzieliny organizmu: spermę, śluz szyjkowy.
Nie występuje w kale, ślinie i łzach. Zakażenie nie jest możliwe na drodze fekalno-oralnej. Nie można się zarazić poprzez pożywienie czy kontakty codzienne.
W Polsce najczęstszym źródłem zakażenia są kontakty ze służbą zdrowia - drobne zabiegi, zastrzyki, pobieranie krwi wykonane bez zachowania należytych zasad, np. zmiany rękawiczek przy każdym pacjencie. Istotnym zagrożeniem mogą być zabiegi stomatologiczne jeśli występują uchybienia w zakresie sterylizacji sprzętu. Bardzo ważną grupę zakażeń stanowią zakażenia w salonach tatuaży, przy przekłuwaniu uszu i innych części ciała, i przy drobnych zabiegach kosmetycznych (np. usuwanie znamion). Ryzyko zarażenia niesie także akupunktura. Na dalszych miejscach (w USA jest to główne źródło zarażenia) wymienia się kontakty seksualne i przeniesienie z matki na dziecko. Trzeba podkreślić że ryzyko przeniesienia infekcji HBV podczas przypadkowych kontaktów seksualnych jest dużo większe niż ryzyko przeniesienia HIV. Po pierwsze ze względu na większą chorobowość w Polsce około 500 tys. przypadków HBV, około 10 tys. przypadków HIV a po drugie ze względu na dużo łatwiejsze przenoszenie HBV niż HIV, wirus HIV jest bardziej wrażliwy na czynniki środowiskowe.
Osobną istotną grupę ryzyka stanowią narkomani stosujący środki dożylne, oraz osoby korzystające z dopingu dożylnego. Opisano przypadki zarażenia podczas bójki i przy korzystaniu ze wspólnego sprzętu do treningów sportów walki (pobrudzone krwią worki treningowe).
Ryzyko zainfekowania osoby zdrowej o pełnej odporności produktami krwiopochodnym wynosi 1:4 (dla porównania HIV - 1:400). Do zarażenia potrzeba 0,00004 ml zarażonej krwi (w przypadku HIV 0,1 ml). Wirus HBV jest najbardziej zaraźliwym spośród poznanych patogenów człowieka - potrzeba najmniej cząstek wirusa by u nieuodpornionej osoby wywołać zakażenie.

Czy łatwo zarazić się HBV?
Tak! Aby uzmysłowić sobie zaraźliwość warto wiedzieć, że do zakażenia wystarczy 0,0004ml krwi. Jest to ilość 1000x mniejsza niż możliwa do zobaczenia okiem nieuzbrojonym! Narzędzia chirurgiczne po kontakcie z nosicielem, jeśli nie były właściwie wysterylizowane, pozostają zakaźne latami. Zarażając praktycznie przy każdym kontakcie. Wystarczy najmniejsze ukłucie igłą, żyletką czy innym narzędziem które wcześniej miało kontakt z wirusem. Wirus może przetrwać poza organizmem człowieka latami, nie niszczy go nawet wielogodzinne gotowanie.

Jak długo HBV może przeżyć poza organizmem człowieka?
Przyjmuje się, że conajmniej kilka miesięcy, jeśli nie kilka lat. Wirus nie ginie pod wpływem gotowania - wygotowane narzędzia pozostają zakaźne. Wirusa niszczy dopiero prawidłowo przeprowadzona sterylizacja chemiczna lub w autoklawach pod ciśnieniem.
Wyobraźmy sobie więc salon tatuażu, salon akupuktury czy salon kosmetyczny gdzie nie są stosowane autoklawy lub narzędzia jednorazowe...
Żywotność zamrożonego HBV przyjmuje się za praktycznie nieskończoną.

Czy mogę być dawcą krwi lub narządów jeśli jestem nosicielem HBV?
Nie. Obecnie przyjmuje się, że osoba która kiedykolwiek była HBs Ag+ nie może już nigdy być dawcą krwi. W przypadku narządów możliwe jest pobranie narządów innych niż wątroba u uodpornionego lub już zarażonego nosiciela HBV. Wątroby od nosicieli HBV nie przeszczepia się, bez względu na stan replikacji

Jak zabezpieczyć się przed HBV?
Najlepszym zabezpieczeniem jest wykonanie skutecznego szczepienia przeciw HBV!
Jako wtórną uznaje się profilaktykę niespecyficzną, taką jak unikanie sytuacji mogących spowodować przeniesienie wirusa.
W dobie epidemii HIV czy HCV istotne jest przemyślenie i nauczenie się zasad życia, które pozwoli na zminimalizowanie ryzyka przeniesienia chorób poprzez krew. Przeciw HBV można się skutecznie zaszczepić. Przeciw HIV czy HCV niestety jeszcze nie.
Drogi przenoszenia tych wirusów i zasady postępowania aby się nie zarazić powinny być zatem rygorystycznie przestrzegane, a przede wszystkim znane każdemu!

Czy szczepienia są bezpieczne?
Tak

Którą szczepionkę najlepiej wybrać?
Doboru szczepionki powinien dokonać lekarz, po przeprowadzeniu wywiadu i badania lekarskiego. Inne szczepionki stosujemy u dzieci, inne u dorosłych. Istnieje możliwość skorzystania ze szczepionki skojarzonej, np. preparatu Twinrix zabezpieczającego równocześnie przeciw WZW A i B. U najmłodszych istnieje możliwość zastosowania szczepionki poliwalentnej zawierającej w składzie szczepienie przeciw HBV. Warto uwzględnić to planując dla dziecka kalendarz szczepień z lekarzem - pozwala to zmniejszyć ilość zastrzyków. Nie ma istotnych różnic w bezpieczeństwie i skuteczności zarejestrowanych w Polsce szczepionek spośród preparatów dostępnych na rynku.

Czy można się zarazić poprzez szczepienie?
Nie. Szczepionka nie zawiera w ogóle wirusów HBV!

Jak wygląda szczepienie?
Szczepienie składa się z badania i wywiadu lekarskiego przeprowadzanego przed każdym z zastrzyków.
Pełen proces uodparniania składa się z 3 lub 4 zastrzyków, podawanych w 0, 1, (2) i 6 miesiącu. Schemat 4 zastrzykowy jest stosowany głównie u dzieci. Dawkę przypominającą można zastosować w postaci pojedynczego zastrzyku po 5 latach, choć ostatnie badania pokazują, że nie jest to niezbędne.
Szczepienia nie wolno przeprowadzać jeśli pacjent jest chory i gorączkuje, jeśli przyjmował jakiekolwiek szczepionki w okresie ostatniego miesiąca oraz w innyc rzadkich sytuacjach o które zapyta lekarz podczas badania.
Opóźnienie terminu kolejnych dawek szczepienia nie wpływa znacząco na skuteczność szczepienia. Skrócenie okresów zmniejsza skuteczność szczepionki.

Kto powinien się zaszczepić?
Bezwzględnie każdy wcześniej nieszczepiony myślący czlowiek :-)

Kiedy nie powinno się szczepić?
Nie wolno stosować szczepionki w sytuacji uczulenia na jej składniki, w przypadku choroby przebiegającej z gorączką, w przypadku gdy były stosowane inne szczepionki w okresie ostatniego miesiąca. Inne rzadkie przeciwskazania wykluczy lekarz podczas badania przed podaniem zastrzyku. Względnym przeciwskazaniem jest ciąża.

Czy szczepienia są skuteczne?
Generalnie tak. Ponad 95% osób szczepionych wytwarza przeciwciała. Skuteczność jest nieco mniejsza u mężczyzn i osób młodszych.
Istnieje możliwość sprawdzenia skuteczności szczepienia i ewentualnie podania dodatkowej dawki szczepionki w przypadku zbyt małego poziomu przeciwciał (miano anty HBs).

Jeśli przerwałem cykl szczepień (nie przyjąłem wszystkich dawek) to co powinienem zrobić?
Jeśli przyjęto tylko pierwszą dawkę szczepienia, i było to wcześniej niż pół roku temu - należy przyjąc cykl szczepień na nowo.
Jeśli przyjęto pierwszą dawkę mniej niż pół roku temu - należy dokończyć cykl szczepień.
Jeśli pominięto trzecią dawkę - należy zastosować tylko ją w dogodnym terminie.
Decyzję o sposobie postepowania podejmie lekarz podczas konsultacji przed szczepieniem.

Czy są potrzebne dawki przypominające szczepionki na HBV? Jak długo utrzymuje się skuteczność szczepionki?
Trzecia z dawek szczepienia podstawowego jest właściwie dawką przypominającą (przyjmuje się, że odporność pojawia się 2-3 tygodnie po podaniu 2 dawki).
Wcześniejsze zalecenia mówiły o pojedynczej dawce przypominającej po 5 latach od szczepienia podstawowego. Dziś rekomenduje się je wyłącznie osobom szczególnie narażonym (służba zdrowia, pracownicy laboratoriów, osoby mające codzienny kontakt z chorym na HBV, osoby dializowane).
Skuteczność szczepienia utrzymuje się prawdopodobnie przez ponad 10 lat, być może dożywotnio.

Czy można zbadać skuteczność szczepienia?
Tak. Można zbadać poziom przeciwciał AntyHBs. Wartość powyżej 10Ul przyjmowana jest za potwierdzenie pełnej odporności na zakażenie.

Przyjąłem szczepionkę przeciw HBV. Czy jestem całkiem bezpieczny?
Prawdopodobnie tak. Odporność po prawidłowo wykonanym cyklu szczepień pojawia się u ponad 98% ludzi.
Zaszczepienie przeciw HBV nie powinno być jednak powodem odstąpienia od zasad bezpieczengo życia w stosunku do chorób przenoszonych drogą krwiopochodną i płciową. Istnieje wiele innych chorób (np. HIV czy HCV) przed którymi szczepionka przeciw HBV nie zabezpiecza!

Wykryto u mnie antygen HBs. Czy to oznacza, że jestem chory?
Wykrycie antygenu HBs (HBs Ag) jest potwierdzeniem kontaktu z wirusem HBV. Stan taki wymaga dalszych badań, czy jest to bezobjawowe nosicielstwo HBs po wyleczeniu z wieloletniego zapalenia przewlekłego, czy też aktywny proces zapalny z replikacją wirusa.
W każdym przypadku otrzymania wyniku HBs Ag dodatniego konieczne jest sierowanie do poradni zakaźnej lub hepatologicznej celem przeprowadzenia dokładniejszych badań. Chorzy HBs+ powinni regularnie (conajmniej raz do roku) korzystać z porady specjalistycznej, z uwagi na zwiększone ryzyko rozwoju marskości i raka wątroby.
Osoby HBs Ag+ podlegają ustawowej rejestracji w stacjach sanitarno-epidemiologicznych. Sanepid zapewnia także podstawową opiekę dla osób z najbliższego otoczenia (bezpłatne badanie + szczepienie). Wynik HBs dyskwalifikuje także dożywotnio daną osobę jako krwiodawcę.

Posiadam wynik badania HBs+. Co powinienem dalej zrobić?
Nie panikować. Zakażenie HBV poza przypadkami z marskością i nadostrym zapaleniem wątroby nie są stanami bezpośredniego zagrożenia życia. Toczą się latami i mało prawdopodobne jest nagłe pogorszenie się stanu chorego.
W każdym przypadku odebrania wyniku HBs Ag dodatniego należy poprosić o powtórne skierowanie, aby wykluczyć pomyłkę laboratoryjną. Wraz z powtórnym badaniem HBs Ag warto wykonać także badanie poziomu enzymów wątrobowych - ALAT, ASPAT, GGTP, ALP (fosfataza zasadowa) i poziomu bilirubiny.
Z potwierdzonym dwukrotnie dodatnim wynikiem HBs Ag powinniśmy domagać się od lekarza pierwszego kontaktu skierowania do poradni hepatologicznej lub szpitala na oddział zakaźny. Zarażenie HBV nie jest stanem, który można leczyć u lekarza pierwszego kontaktu czy zaprzyjaźnionego lekarza innej specjalności. Właściwe rozpoznanie i leczenie może być prowadzone wyłącznie w ośrodku specjalistycznym. Nie wolno ulec uspokajającym zapewnieniom i zrezygnować z wizyty u specjalisty.
W poradni hepatologicznej zostanie określony stan choroby (czy replikujemy wirusa, w jakim stanie jest wątroba) oraz zaproponowane dalsze postępowanie (w tym ewentualne leczenie przeciwwirusowe). Nie należy zrażać się kilkumiesięcznymi terminami oczekiwań do poradni, lecz cierpliwie poczekać i zgłosić się w wyznaczonym terminie.

10 lat temu przeszłam zapalenie wątroby. Posiadam HBs+, nastąpiła serokonwersja Hbe-. Lekarz powiedział, że oznacza to wyleczenie. Czy mogę spać spokojnie?
Nie! Utrata HBe nie musi oznaczać wyleczenia zapalenia wątroby typu B. Jedynie badanie HBV DNA i brak cech zapalenia wątroby uprawniają do postawienia diagnozy o ustąpieniu choroby.
10 lat temu, przyjmowano że utrata HBe Ag oznacza wyleczenie. Dzisiejszy stan wiedzy medycznej się zmienił gdy okazało się, że znaczna część takich pacjentów replikuje wirusa na niewielkim poziomie i posiada stale nieznacznie podwyższony poziom aminotransferaz.
Każdy pacjent HBs Ag dodatni powinien podlegać okresowej kontroli w poradni hepatologicznej.

Od 6 lat choruję na przewlekłe zapalenie wątroby typu B. Leczę się zażywając hepatil i essentiale forte. Czy to właściwa terapia?
Prawdopodobnie nie. Essentiale i hepatil to leki osłaniające, wzmacniające, pomagające odtruć wątrobę, ale nie leczące zapalenia wątroby typu B. Nie można za ich pomocą wyleczyć przewlekłego zakażenia HBV.
Stosowanie tylko takiej terapii jest poprawne jedynie przy świadomym odstąpieniu od leczenia przeciwwirusowego przez lekarza hepatologa lub zakaźnika. Bez konsultacji specjalistycznej taka terapia jest błędem w sztuce lekarskiej.

Czy chorzy z HBV powinni stosować dietę wątrobową?
Nie ma czegoś takiego jak "dieta wątrobowa"! Przy zapaleniu wątroby nie stosuje sie specjalnej diety, i obecnie uważa się, że ograniczanie różnorodności posiłków choremu jest przy tej chorobie błędem.
Chory z HBV+ powinien jeść regularnie, wszystko, w sposób bardzo urozmaicony. Zaleca się ograniczenie ciężkich tłuszczy i wykluczenie potraw smażonych. Pacjent powinien odstąpić od jedzenia pokarmów po których źle się czuje (jest to bardzo indywidualne - jeden nie może jeść bigosu, inny zielonej papryki itd). Niewskazane są pokarmy konserwowane i nieświeże.
Chorzy na HBV mają bezwzględny zakaz spożywania najmniejszych nawet dawek alkoholu!

Szczepiłam się przeciw HBV. Później zrobiono mi badania. Wyszło: HBs Ag-, AntyHBs+, HBe-, AntyHBc-. Czy wynik dodatni AntyHBs oznacza chorobę?
Nie. Dodatni wynik AntyHBs wskazuje na wytworzenie przeciwciał ochronnych po szczepieniu i odporność na zarażenie wirusem HBV. Jest to właściwa i pożądana reakcja na podanie szczepionki.

Gdzie można wykonać badanie w kierunku HBV i ile ono kosztuje?
Badanie w kierunku zakażenia HBV to najprostsze, znane od wielu lat badanie antygenu HBs (HBs Ag). Wykonuje je każde laboratorium pobierające krew do analiz. Skierowanie może wydać lekarz pierwszego kontaktu, lub dowolny specjalista. Badanie wykonane prywatnie kosztuje poniżej 10zł.

Jaki lekarz powinien prowadzić chorego z HBV? Gdzie powinni się zgłaszać pacjenci ze stwierdzonym HBs Ag+?
Chorzy z HBV powinni być pod opieką przychodni lub szpitali specjalistycznych. Leczeniem zapaleń wątroby zajmują sie poradnie zakaźne lub hepatologiczne. Listę placówek można znaleźć na naszych stronach (wraz z adresami i telefonami).
Chorych z HBV prowadzi zatem specjalista chorób zakaźnych ("hepatolog").

Czy osoby zakażone HBV mogą pić alkohol?
Zdecydowanie nie powinny. Alkohol uszkadza i podrażnia wątrobę. Jest trucizną rozkładaną głównie przez komórki wątroby. W sytuacji zapalenia tego narządu bardzo niewskazane jest dodatkowe obciążenie alkoholem. Spożywanie regularnych lub znacznych ilości alkoholu w przypadku zakażenia HBV może znacząco przyśpieszyć rozwój marskości wątroby.

Czy dieta optymalna (Kwaśniewskiego) może pomagać w leczeniu zapalenia wątroby?
Zdecydowanie nie! Dieta tłuszczowa obciąża wątrobę, której wydolność i tak jest znacznie ograniczona przez chorobę. Stosowanie diety Kwaśniewskiego może pogarszać stan pacjenta, zwiększać stłuszczenie wątroby, a wskutek zaburzenia właściwego składu substancji odżywczych w diecie spowalniać procesy regeneracji. Zdecydowanie odradzamy tego typu tłuste diety podczas zapalenia wątroby.

Czy chorzy z HBV mogą podejmować wysiłek i pracę fizyczną? Czy dopuszczalne są ćwiczenia i aktywność sportowa?
Tak. Aktywność chorego jest dozwolona, a nawet pożądana. HBV nie stanowi przeciwskazania do wykonywania normalnej pracy czy rekreacyjnego wysiłku fizycznego. Ograniczyć należy jedynie wysiłki wycieńczające i siłowe.
Osobne zagadnienie stanowi forsowanie organizmu podczas terapii interferonowej, co jest niewskazane, zaś tryb życia podczas leczenia powinien zostać omówiony z lekarzem prowadzącym, który ustali co jest dozwolone, a co nie.
Z powyższych rozważań należy wyłączyć osoby z rozwiniętą marskością i ryzykiem krwawienia z żylaków przełyku. W takiej sytuacji także należy zastosować się ściśle do zaleceń lekarza.
Generalnie jednak poza szczególnymi przypadkami czynności typu spacer, pływanie czy jazda na rowerze nie są przeciwskazane.

Czy HBV można wyleczyć?
Tak! Większość osób zarażonych HBV ulega samoistnemu całkowitemu wyleczeniu!
Jedynie kilka % przypadków przechodzi w przewlekły stan nosicielstwa.
Przewlekłe HBV poddaje się leczeniu przeciwwirusowamu. Obecnie stosuje się m.in. interferony (zwykły i pegylowany), a także analogi blokujące replikację wirusa (lamiwudyna, adefowir, entekavir, telbiwudyna).
W zależności od czasu trwania stanu przewlekłego na całkowite wyleczenie może liczyć nawet połowa chorych. U pozostałych podczas leczenia dochodzi do serokonwersji HBe, zaniku wirusa we krwi, znacznej poprawy stanu wątroby i w perspektywie: zmniejszenia objawów choroby i istotnego przedłużenia okresu zdrowego i normalnego życia.
Leczenie prowadzą specjalistyczne szpitale i poradnie zakaźne, których listę można znaleźć na naszych stronach. U każdego chorego replikującego wirusa należy rozważyć terapię przeciwwirusową.

Jakie leki są stosowane w terapii HBV?
Obecnie w leczeniu przeciwwirusowym stosuje się leki dwóch grup: interferony i syntetyczne leki przeciwwirusowe (analogi nukleotydowe i nukleozydowe).
Interferony podawane są w postaci zastrzyku 1 lub 3 razy w tygodniu przez okres 3-12 miesięcy (zależnie od rodzaju interferonu, dawki, wskazań i reakcji organizmu). Interferony mogą wywoływać poważne skutki uboczne, choć zazwyczaj terapia przebiega dość łagodnie.
Analogi blokujące replikację wirusa przyjmuje się doustnie w postaci tabletki przyjmowanej 1x dziennie. Leczenie jest nieuciążliwe i nie daje zazwyczaj żadnych skutków ubocznych. Leczenie analogami jest ponadto tańsze (lamiwudyna) od interferonów.
Wybór grupy leków i konkretnego preparatu uzależniony jest od wielu czynników i dokonuje go lekarz prowadzący pacjenta. W przypadku niepowodzenia terapeutycznego istnieje zawsze możliwośc zmiany schematu leczenia i spróbowania leków z innej grupy.
W najbliższym czasie spodziewane jest wprowadzenie kilku nowych preparatów, które są już zarejestrowane w Polsce (adefovir, entekavir, telbiwudyna).
Podczas leczenia przeciwwirusowego chory podlega regularnej obserwacji lekarskiej - zazwyczaj co 4 tygodnie pobierana jest krew, a wyniki i postęp leczenia oceniane przez lekarza prowadzącego. Leczenie przeciwwirusowe jest długotrwałe i wymaga cierpliwości, zaangażowania i współpracy ze strony pacjenta. Są to czynniki niezbędne do rozpoczęcia skutecznej terapii.

Czy każdy chory z HBs Ag+ powinien podlegać leczeniu?
Nie. Każdy chory z HBs Ag+ powinien podlegać obserwacji lekarskiej.
Leczeniu przeciwwirusowemu poddaje się pacjentów którzy replikują wirusa (HBV DNA dodatnie i odpowiednio wysoki poziom wiremii) lub mają objawy zapalenia wątroby (podniesiony ALAT i wskazujący na to wynik biopsji wątroby). Podawanie leków przeciwwirusowych chorym z ujemnym HBV DNA jest niecelowe.
Istnieją kryteria oraz standardy włączające pacjenta do programu lekowego. Zazwyczaj wysoki poziom wiremii (wynik HBV DNA ilościowego) oraz podniesiony wynik ALAT będą wskazaniem do rozważenia terapii.
Terapii nie prowadzi się u chorych u których istnieją poważne przeciwskazania do takiego leczenia, oraz u chorych którzy nie rokują regularnego prowadzenia terapii (np. osoby uzależnione od alkoholu czy narkotyków do czasu uporania się z nałogiem).

Czy leczenie jest skuteczne?
Generalnie tak. U większości leczonych dochodzi do poprawy wyników i stanu wątroby. Istotna część z nich może liczyć na trwałe efekty terapii. Pewna część na całkowite wyleczenie.
Należy pamiętać, że osiągnięcie serokonwersji HBe, czy zaniku HBV DNA jest istotną poprawą stanu zdrowia pacjenta, a takie sytuacje podczas terapii są raczej regułą.

Słyszałam o poważnych objawach ubocznych stosowania interferonu. Obawiam się takiej terapii. Czy nie lepiej wybrać mniej groźny lek?
Interferony mogą mieć groźne skutki uboczne. Ich stosowanie wymaga dokładnego rozważenia korzyści dla pacjenta.
Należy jednak pamiętać, że leczenie interferonami daje najwyższe współczynniki trwałych odpowiedzi na leczenie.
Lekarz proponując terapię interferonem zna stan pacjenta, i jest w stanie ocenić ryzyko powikłań. Podczas terapii jest także na bieżąco monitorowany stan wątroby czy morfologia, pozwalając zareagować w przypadku problemów.
Interferony pegylowany (Pegasys) daje mniej objawów ubocznych. Chorzy z WZW B przechodzą terapię łagodniej niż chorzy z WZW C.
Większośc chorych nie ma objawów które powodowałyby konieczność przerwania terapii.

Jak przebiega leczenie interferonem u chorego z HBV?
Po kwalifikacji do leczenia (zestaw badań specjalistycznych określających stan, zazwyczaj wraz z biopsją wątroby) pacjent otrzymuje pierwszy zastrzyk w ośrodku lub poradni, zostaje poinstruowany jak należy wykonywać wstrzyknięcia i dostaje do domu lek na czas do następnej wizyty (zazwyczaj 2-4 tygodnie).
Podczas następnej wizyty pobierana jest krew, przeprowadzane badanie lekarskie, i (jeśli nie wystąpiło nic niepokojącego) wydawane leki na kolejny okres czasu.
Zazwyczaj poza kilkoma pierwszymi dniami chory podczas terapii może normalne pracować i nie wymaga zwolnienia lekarskiego.
Wstrzyknięcia wykonuje się podskórnie. Zastrzyki nie są bolesne. Zazwyczaj interferon dostarczany jest w postaci wygodnych do użycia penów lub strzykawek jednorazowych wraz z igłą. Wykonanie zastrzyku nie stwarza dużego problemu.
W trakcie terapii HBV w okresie kilku tygodni narasta ALAT co jest wyrazem właściwej odpowiedzi organizmu na leczenie. Równocześnie obniża się HBV DNA, często aż do całkowitego zaniku. Od samego początku terapii spada także morfologia, co jest charakterystyczne dla stosowania interferonu.
Po okresie wzrostu ALAT zazwyczaj opada do wartości w granicach normy.
U części chorych przebieg leczenia może być inny.
Po zakończeniu terapii możliwych jest kilka scenariuszy. Zazwyczaj utrzymuje się serokonwersja HBe (jeśli do niej doszło), zazwyczaj poziom HBV DNA jest znacznie niższy (lub pozostaje ujemny), a wartości ALAT są poniżej wartości wyjściowych (a często w normie). U części chorych po jakimś czasie dochodzi do zaniku HBs Ag. U praktycznie wszystkich chorych poprawie ulega stan wątroby.
Część chorych niestety nie reaguje na leczenie interferonem (zwłaszcza zarażeni w dzieciństwie, u których nie udało się uzyskać serokonwersji HBe).

Czy leczenie jest refundowane?
Tak. Leczenie prowadzone jest w ramach programów lekowych, gdzie pacjent nie ponosi kosztów odpłatności za lek.
Interferony są lekami drogimi, cena terapii wynosi kilkadziesiąt tysięcy złotych.
Ilość terapii jest ograniczona. Poradnie leczą pacjentów najbardziej potrzebujących lub najlepiej rokujących wyleczenie, zaś pozostałych zgodnie z kolejką oczekiwania na leczenie.
Chory w kolejce na leczenie może oczekiwać nawet kilka lat. Sytuacja ta często podyktowana jest względami finansowymi.

Choruję od 7 lat na PWZW B i poza nieznacznie podwyższonym ALAT nie mam żadnych objawów. Czy potrzebuję się leczyć?
Tak. Podwyższony ALAT wskazuje prawdopodobnie na aktywny proces zapalenia wątroby. Siedmioletni okres przewlekłego zapalenia jest dość długi i powinien podlegać obserwacji specjalistycznej. Brak innych objawów nie jest w tym przypadku dowodem na pełnię zdrowia. Zdecydowanie polecamy kontakt z poradnią hepatologiczną.

Jakie skutki może wywołać zaniedbane PWZW B?
Przewlekłe zapalenie wątroby po latach prowadzi do markości wątroby lub raka pierwotnego wątroby. Może stać się przyczyną poważnych problemów zdrowotnych prowadząc nawet do śmierci.

Czy można się zarazić poprzez kontakty codzienne?
Wirus HBV przenosi się drogą seksualną i poprzez krew. Nie ma możliwości przeniesienia poprzez dotyk, kichanie, kaszel czy wraz z pożywieniem.
Kontakty domowe nie stanowią żadnego zagrożenia, o ile pamiętamy o takich szczegółach jak nieużywanie wspólnych przyborów do golenia czy nożyczek do paznokci.

Odebrałam wynik ALAT. Jak wysokie bywają wartości ALAT?
Od wartości w normie (5-20) do wartości sięgających nawet kilku tysięcy przy ostrym zapaleniu wątroby i niektórych zatruciach.
W przypadku przewlekłego zapalenia wątroby wyższe wartości wskazują zazwyczaj na potencjalnie szybszą progresję w kierunku marskości, będąc równocześnie pozytywną wskazówką w przypadku prowadzenia terapii - chorzy z wyższym ALAT zazwyczaj lepiej reagują na leczenie.

Odebrałem wynik HBV-DNA. Jakie są typowe wartości?
Wyniki HBV DNA są nieporównywalne pomiędzy laboratoriami z uwagi na stosowanie różnych metod badania.
Zazwyczaj testy są w stanie wykryć od 50 czątek wirusa. Starsze testy mają niższą czułość, np. potrzeba 2000 cząstek by uzyskać wynik dodatni.
Testy jakościowe są zazwyczaj bardziej czułe od testów ilościowych.
Wartości wiremii do 10.000 w 1ml uważa się za bardzo małe (często nie podejmuje się leczenia), wartości do 100.000 uważa się za małe. Wartości powyżej 1mln cząstek w 1 ml uważane są za duże. Zdarzają się wyniki przekraczające 100mln cząstek wirusa w 1ml.

Choruję na PWZW B. Jak najlepiej ocenić stan mojej wątroby?
Najlepiej udać się do poradni specjalistycznej na konsultację z lekarzem. Podczas badania na podstawie wyników dodatkowych badań lekarz określi stan chorego oraz zaproponuje dalsze postępowanie. Inne metody są niewłaściwe.

Czy mogę samodzielnie leczyć PWZW B?
Nie. Leczeniem przewlekłego zapalenia wątroby zajmują się wysocespecjalistyczne poradnie, powołane właścnie w tym celu.
Zadaniem pacjenta jest przyjmowanie leków zgodnie z zaleceniami i terminowe zgłaszanie się na badania kontrolne.

Moja ciotka mówiła, że dziurawiec może wyleczyć "żółtaczkę". Czy to prawda?
Kompletna bzdura. Żadne ziołolecznictwo nie jest w stanie wyleczyć chorego z HBV. Zioła mogą mieć działanie łagodzące lub poprawiać stan wątroby, i rozważnie stosowane mogą być pomocne w leczeniu. Lekarze często zapisują np. sylimarol, Livenorm czy inne preparaty pochodzenia naturalnego, i warto z nich rozsądnie korzystać gdy są ku temu wskazania. Absolutnym błędem jest jednak zastępowanie profesjonalnego leczenia poradami ciotki czy znachorki. To działania zdecydowanie na szkodę pacjenta!

Podczas porodu otrzymałam krew. Czy powinnam się przebadać w kierunku HBV?
Warto wykonać badanie HBs Ag u każdej nieszczepionej osoby. Natomiast ryzyko zarażenia się wirusem typu "B" podczas transfuzji od wielu lat jest raczej znikome - krew jest badana pod kątem obecności tego wirusa.

Dlaczego zakażenie HBV bywa nazywane żółtaczką wszczepienną? Odebrałem niedawno wyniki badań, stwierdzono u mnie wirusa, a nigdy nie miałem żółtaczki.
U części chorych (kilkanaście %) podczas ostrego zapalenia wątroby typu B dochodzi do wystąpienia żółtaczki. Większość pacjentów jednak nigdy jej nie ma.
Choroba jest nazywana żółtaczką wszczepienną ze względów historycznych i nie jest to obowiązująca nazwa medyczna.

Posiadam HBs Ag+. Czy istnieje ryzyko zarażenia wirusem typu Delta (HDV)?
Teoretycznie tak. Choć w Polsce opisane jedynie pojedyncze przypadki zarażenia tym wirusem.
Zarażenia HDV występują głównie w krajach arabskich, w basenie morza śródziemnego oraz w krajach azjatyckich. Warto o tym pamiętać wybierając się np. w podróż. Drogi przenoszenia HDV są identyczne jak HBV.
Zarażeniem wirusem Delta zagrożeni są wyłącznie chorzy, w których krwi występuje antygen HBs.

Co się stanie, gdy chory z HBV zarazi się wirusem typu C (HCV)?
To bardzo niekorzystna i groźna sytuacja. Zazwyczaj ma miejsce wówczas podwójne zakażenie, gdzie oba wirusy uszkadzają wątrobę. Chorzy na przewlekłe zapalenie wątroby typu B powinni zwracać szczególną uwagę by unikać możliwości nadkażenia wirusem C.

Czy można się szczepić na inne choroby będąc nosicielem HBV?
Zakażenie HBV nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania szczepień przeciw innym chorobom. Można przyjmować wszelkie szczepienia, w tym np. coroczną szczepionkę przeciw grypie.

Czy to prawda że można się zarazić HBV korzystając ze wspólnej toalety?
Tak, o ile wykorzystujemy toaletę do kontaktów seksualnych lub przyjmowania dożyleni narkotyków ;-)
W normalnych warunkach przeniesienie wirusa HBV poprzez urządzenia sanitarne jest niemożliwe i nie istnieje ryzyko zarażenia się tą drogą. Wirus HBV nie występuja w kale i moczu. Nie ma możliwości zarażenia się poprzez kontakt wirusa z nieuszkodzoną skórą.
Należy zatem uznać pogłoski o zakażeniach poprzez wspólne używanie WC za kompletną bzdurę.

W jakich płynach występuje wirus HBV, a w jakich nie?
HBV występuje we krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym, limfie, przesiękach ropnych, śluzie szyjkowym i w nasieniu.
HBV NIE występuje w moczu, łzach, ślinie i pocie.

Czy stosowanie prezerwatywy zabezpiecza przed zakażeniem HBV?
Tak, prawidłowo zastosowana prezerwatywa zapewnia ochronę przed przeniesieniem wirusa HBV. W przypadku regularnych kontaktów warto jednak pomyśleć o szczepieniu narażonego partnera. Wówczas stosowanie prezerwatywy nie będzie potrzebne.

Czy można się zarazić poprzez stosunek oralny?
Strona bierna jest właściwie bezpieczna. Strona aktywna ma małą szansę na zarażenie wirusem. Wirus nie przenosi się drogą pokarmową i ryzyko zarażenia występuje jedynie w przypadku istnienia krwawiących ran czy uszkodzeń wewnątrz jamy ustnej.
Szczepienie całkowicie eliminuje możliwość przeniesienia zarażenia, także w taki sposób.

Czy istnieje ryzyko przeniesienia choroby z matki na płód?
Tak. Matka zarażona wirusem HBV powinna podlegać specjalnej opiece, i powinna zostać wdrożona specjalna procedura postępowania. Polega ona na dokładnym wytarciu dziecka tuż po urodzeniu oraz podaniu szczepienia przeciw HBV ( w pierwszej dobie życia dziecka) wraz z immunoglobuliną HBIG.

Czy chora na HBV powinna karmić piersią?
Dziecko urodzone przez matkę HBV pozytywna otrzyma w pierwszych godzinach życia szczepionkę przeciw HBV oraz immunoglobulinę HBIG. Będzie zatem odporne na zakażenie wirusem B, o ile już wcześniej nie doszło do zakażenia. Wydaje się zatem, że w przypadku wdrożenia właściwego zabezpieczenia noworodka przed zakażeniem nie ma istotnych przeciwskazań do karmienia piersią.

Jestem nosicielem HBV. Czy grozi mi marskość i rak wątroby? Jak ograniczyć ryzyko?
Każdy nosiciel wirusa "B" jest zagrożony rozwojem marskości i raka pierwotnego wątroby. Dlatego powinien podlegać nadzorowi specjalistycznemu, oraz w uzasadnionych przypadkach leczeniu przeciwwirusowemu. Leczenie przeciwwirusowe zazwyczaj powoduje ustąpienie dolegliwości i poprawia stan wątroby. Nierzadkie są przypadki całkowitego wyleczenia.
Nosiciele wirusa powinni prowadzić regularny tryb życia i unikać alkoholu i substancji uszkadzających wątrobę.
U wcześnie zdiagnozowanego chorego, przy prawidłowej opiece specjalistycznej ryzyko poważnych powikłań zdrowotnych jest minimalne.

Mam marskość wątroby spowodowaną wieloletnim HBV. Co powinienem zrobić?
Przede wszystkim pozostawać pod opieką poradni hepatologicznej lub zakaźnej i rygorystycznie stosować się do zaleceń lekarza.
U chorych z marskością występuje wiele czynników ryzyka, takich jak chociażby krwotoki z żylaków przełyku (bardzo niebezpieczne). Można je ogranicznyć i zminimalizować, co wymaga jednak pewnej dyscypliny ze strony pacjenta.
W bardzo ciężkich i niepoddających się leczeniu przypadkach rozważa się przeprowadzenie przeszczepu wątroby. Znane są przypadki ponad 20-letniego przeżycia po wykonaniu takiej operacji.

Robiłem badania okresowe do zakładu pracy. Lekarz powiedział, że wszystko jest w porządku. Czy to oznacza, że HBV mnie nie dotyczy?
Nie oznacza. Zapalenia wątroby nie można stwierdzić na podstawie wyników morfologii czy OB. Badania podstawowe nie są w stanie wykryć tego typu stanu chorobowego. Oznacza to, że można mieć perfekcyjne wyniki morfologii, niskie OB i równocześnie być zakażonym HBV!
Konieczne jest wykonanie tzw. prób wątrobowych, czyli poziomu enzymów ALAT, ASPAT, GGTP, ALB i Bilirubiny. Byłoby dobrze, gdyby takie badanie dołączano do zakresu badań okresowych.

FAQ opracował - Andrzej Karpiński.

Powrót »