Hepsera 10 mg tabletki.

Każda tabletka zawiera 10 mg dipiwoksylu adefowiru, co odpowiada 5,45 mg adefowiru. Wykaz substancji pomocniczych: skrobia żelowana, kroskarmeloza sodowa, laktoza jednowodna, talk, stearynian magnezu.

Wskazania do stosowania

Hepsera wskazana jest do leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B u osób dorosłych z wyrównaną czynnością wątroby ze stwierdzoną czynną replikacją wirusa, trwale podwyższoną aktywnością aminotransferazy alaninowej (AlAT) w surowicy i histologicznie potwierdzonym czynnym stanem zapalnym i zwłóknieniem wątroby oraz u osób z niewyrównaną czynnością wątroby.

Dawkowanie i sposób podawania

Terapia powinna zostać rozpoczęta przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B. Dorośli: Zalecana dawka preparatu Hepsera to 10 mg (jedna tabletka) przyjmowana jeden raz na dobę z posiłkiem lub bez posiłku. Nie wolno podawać wyższych dawek. Nie znany jest optymalny czas leczenia. Nie znany jest związek pomiędzy odpowiedzią na leczenie oraz jego długookresowymi następstwami, takimi jak rak wątroby czy niewyrównana marskość wątroby. Co sześć miesięcy należy kontrolować u pacjentów parametry biochemiczne, wirusologiczne i serologiczne wirusowego zapalenia wątroby typu B. Można rozważyć zaprzestanie leczenia w następujących przypadkach: U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg leczenie należy prowadzić przynajmniej do czasu uzyskania serokonwersji HBeAg (zanik HBeAg i DNA HBV oraz występowanie wykrywalnych mian HBeAb w 2 kolejnych próbkach surowicy pobranych w odstępie co najmniej 3 miesięcy) lub do czasu serokonwersji HBsAg, albo stwierdzenia zaniku skuteczności leczenia. U pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg (zakażonych mutantami typu pre-core) leczenie należy prowadzić przynajmniej do czasu serokonwersji HBsAg albo do chwili, gdy dowody wskazują utratę skuteczności leczenia. Nie zaleca się przerwania leczenia u pacjentów z niewyrównaną czynnością lub marskością wątroby. Dzieci i młodzież: Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania oraz skuteczności preparatu Hepsera u pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Preparatu Hepsera nie należy podawać dzieciom ani młodzieży. Osoby w podeszłym wieku: Brak jest dostępnych danych, na których można oprzeć zalecenia dawkowania u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Niewydolność nerek: Adefowir jest wydalany przez nerki, dlatego też u pacjentów z klirensem kreatyniny < 50 ml/min należy dostosować przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami, zgodnie z poniższymi wytycznymi. W zależności od czynności nerek nie należy przekraczać zalecanej częstotliwości dawkowania. Proponowane modyfikacje przerw pomiędzy poszczególnymi dawkami oparte są na ekstrapolacji ograniczonych danych u pacjentów w końcowym stadium niewydolności nerek (end stage renal disease, ESRD) i mogą nie być optymalne. Bezpieczeństwo i skuteczność dostosowania przerw pomiędzy poszczególnymi dawkami, zawartego w tych wytycznych, nie były oceniane klinicznie. Dlatego też u tych pacjentów odpowiedź kliniczną na leczenie oraz czynność nerek należy ściśle kontrolować.

Klirens kreatyniny (ml/min)*			Pacjenci poddawani  hemodializie
	20-49	10-19
Zalecana przerwa pomiędzy dawkami	Co 48 godzin	Co 72 godziny	Co 7 dni po ukończeniu  zabiegu hemodializy**
* Obliczono przyjmując idealną masę ciała **Po 12-godzinnej dializie skumulowanej lub trzech zabiegach dializy, z których każdy trwał cztery godziny

Brak jest zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z klirensem kreatyniny < 10 ml/min nie poddawanych hemodializie. Niewydolność wątroby: U pacjentów z niewydolnością wątroby nie ma konieczności dostosowania dawkowania.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Czynność nerek: Leczenie dipiwoksylem adefowiru może prowadzić do niewydolności nerek. O ile ogólne ryzyko pogorszenia czynności nerek u pacjentów z prawidłową czynnością nerek jest niewielkie, nabiera ono szczególnej wagi w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub nimi zagrożonych oraz pacjentów przyjmujących produkty lecznicze mogące wpływać na czynność nerek. Adefowir jest wydalany przez nerki, poprzez połączenie przesączania kłębuszkowego z czynnym wydalaniem kanalikowym, dlatego też u pacjentów z klirensem kreatyniny < 50 ml/min zaleca się dostosowanie przerwy pomiędzy poszczególnymi dawkami 10 mg dipiwoksylu adefowiru. Oprócz badań z ibuprofenem, lamiwudyną, paracetamolem oraz trimetoprymem z sulfametoksazolem, nie przeprowadzono oceny jednoczesnego podawania 10 mg dipiwoksylu adefowiru z produktami leczniczymi wydalanymi przez nerki lub innymi produktami leczniczymi, o których wiadomo, że wpływają niekorzystnie na czynność nerek (np. podawane dożylnie aminoglikozydy, amfoterycyna B, foskarnet, pentamidyna, wankomycyna lub produkty lecznicze wydzielane z udziałem tego samego przenośnika nerkowego - ludzkiego nośnika anionów organicznych 1 (human Organic Anion Transporter 1, hOAT1), takich jak cydofowir lub fumaran dizoproksylu tenofowiru). U zdrowych ochotników pojedyncza dawka dipiwoksylu adefowiru podana z fumaranem dizoproksylu tenofowiru nie powoduje między lekami znaczących interakcji dotyczących farmakokinetyki. Jednakże bezpieczeństwo kliniczne równoczesnego podawania dipiwoksylu adefowiru i fumaranu dizoproksylu tenofowiru, w tym możliwy wpływ na czynność nerek, jest nieznane. Równoczesne podawanie tych produktów leczniczych można zalecać jedynie, jeżeli pacjent jest ściśle obserwowany. Równoczesne podawanie 10 mg dipiwoksylu adefowiru i produktów leczniczych wydalanych poprzez czynną sekrecję kanalikową może prowadzić, ze względu na konkurowanie o tę samą drogę eliminacji, do wzrostu w surowicy stężenia adefowiru lub równocześnie podawanego produktu leczniczego. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek należy co 3 miesiące kontrolować zmiany stężenia kreatyniny w surowicy krwi, należy również obliczać klirens kreatyniny. Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku pacjentów z klirensem kreatyniny < 50 ml/min oraz pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, które mogą wpływać na czynność nerek. U tych pacjentów należy ściśle obserwować czynność nerek z częstotliwością dostosowaną do stanu zdrowia poszczególnych pacjentów. Nie przeprowadzano badań z udziałem pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 10 ml/min. Pacjentów tych należy ściśle obserwować w celu wykrycia możliwych działań niepożądanych i oceny zachowania skuteczności leczenia. Nie przeprowadzano badań z udziałem pacjentów z ESRD poddawanych innym rodzajom dializy, takim jak dializa otrzewnowa w warunkach ambulatoryjnych. Czynność wątroby: Stosunkowo częste są przypadki spontanicznego zaostrzenia przebiegu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B, charakteryzujące się przemijającym zwiększeniem aktywności AlAT w surowicy. U niektórych pacjentów po rozpoczęciu leczenia przeciwwirusowego, wraz ze spadkiem miana DNA HBV w surowicy, aktywność AlAT może się zwiększać. U pacjentów z wyrównaną czynnością wątroby, wraz z takim wzrostem aktywności AlAT w surowicy na ogół nie podwyższa się stężenie bilirubiny w surowicy ani nie zwiększa dekompensacja czynności wątroby. Pacjenci z marskością wątroby mogą być bardziej zagrożeni dekompensacją czynności wątroby w następstwie zaostrzenia zapalenia wątroby, dlatego też w trakcie leczenia należy ich ściśle obserwować.

Ze względu na przypadki zaostrzenia zapalenia wątroby po zaprzestaniu przyjmowania 10 mg dipiwoksylu adefowiru, podczas kilku miesięcy po zakończeniu leczenia należy ściśle obserwować pacjentów. Zaostrzenia takie występowały przy braku serokonwersji HBeAg i objawiały się podwyższoną aktywnością AlAT oraz wzrostem miana DNA HBV w surowicy. Wraz ze zwiększeniem aktywności AlAT w surowicy krwi u pacjentów leczonych 10 mg dipiwoksylu adefowiru nie występowały zmiany parametrów klinicznych i laboratoryjnych związanych z dekompensacją czynności wątroby. Mimo że w większości przypadków zmiany wydawały się samoograniczające lub też ustępowały wraz ze wznowieniem leczenia, to w niektórych wypadkach odnotowano ciężkie nawroty zapalenia wątroby, w tym przypadki śmiertelne. Związek pomiędzy zaostrzeniem zapalenia wątroby a odstawieniem dipiwoksylu adefowiru nie jest znany. Po zaprzestaniu leczenia pacjentów należy ściśle obserwować. Większość przypadków zaostrzenia zapalenia wątroby po zakończonym leczeniu obserwowano w ciągu 12 tygodni od zaprzestania zażywania 10 mg dipiwoksylu adefowiru. Nie zaleca się przerywania leczenia u pacjentów z niewyrównana czynnością lub marskością wątroby. Kwasica mleczanowa oraz ciężka hepatomegalia ze stłuszczeniem wątroby: Podczas stosowania analogów nukleozydów zaobserwowano przypadki, czasami zakończone zgonem, występowania kwasicy mleczanowej (bez niedotlenienia krwi) zazwyczaj w połączeniu z ciężką hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby. Ponieważ adefowir ma budowę zbliżoną do analogów nukleozydów, takiego ryzyka nie można wykluczyć. Należy zaprzestać leczenia analogami nukleozydów, gdy wystąpi gwałtowny wzrost aktywności aminotransferaz, postępujące powiększenie wątroby lub kwasica metaboliczna (mleczanowa) o nieznanej etiologii. Łagodne objawy pokarmowe, takie jak nudności, wymioty oraz ból brzucha mogą wskazywać na rozwój kwasicy mleczanowej. W ciężkich przypadkach, czasami kończących się śmiercią, występowało zapalenie trzustki, niewydolność wątroby lub stłuszczenie wątroby, niewydolność nerek oraz podwyższony poziom mleczanów w surowicy. Należy zachować ostrożność przepisując analogi nukleozydów pacjentom (w szczególności otyłym kobietom) z powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami ryzyka schorzeń wątroby. Pacjentów tych należy ściśle obserwować. W celu odróżnienia wzrostu aktywności aminotransferaz, będącego wynikiem odpowiedzi na leczenie, od ich podwyższenia mającego związek z kwasicą mleczanową, lekarz powinien upewnić się, że wraz ze zmianami AlAT następuje poprawa innych parametrów laboratoryjnych przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B. Równoczesne zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C lub D: Brak jest danych na temat skuteczności dipiwoksylu adefowiru u pacjentów równocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C lub D. Równoczesne zakażenie HIV: Dostępne są ograniczone dane na temat bezpieczeństwa i skuteczności 10 mg dipiwoksylu adefowiru u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B równocześnie zakażonych HIV. Do chwili obecnej nie ma dowodów na to, że dobowa dawka 10 mg dipiwoksylu adefowiru powoduje powstanie mających związek z adefowirem mutacji opornościowych w odwrotnej transkryptazie HIV. Niemniej jednak istnieje potencjalne ryzyko wyselekcjonowania szczepów HIV opornych na adefowir o możliwej oporności krzyżowej na inne przeciwwirusowe produkty lecznicze. Na ile jest to możliwe, u pacjentów równocześnie zakażonych HIV, leczenie zapalenia wątroby typu B dipiwoksylem adefowiru powinno być zarezerwowane dla pacjentów, u których miano RNA HIV znajduje się pod kontrolą. Nie wykazano, aby leczenie 10 mg dipiwoksylu adefowiru oddziaływało skutecznie przeciw replikacji wirusa HIV, dlatego też nie powinno się go stosować w celu opanowania zakażenia HIV. Osoby w podeszłym wieku: Doświadczenia kliniczne z udziałem pacjentów > 65 roku życia są bardzo ograniczone. Przepisując dipiwoksyl adefowiru osobom w podeszłym wieku należy zachować ostrożność oraz brać pod uwagę większą częstość występowania w tej grupie pacjentów słabszej czynności nerek lub serca, a także większą ilość współistniejących schorzeń lub równocześnie zażywanych innych produktów leczniczych. Ogólnie: Należy pouczyć pacjentów, iż nie zostało dowiedzione, aby leczenie dipiwoksylem adefowiru zmniejszało ryzyko przeniesienia wirusa zapalenia wątroby typu B na inne osoby, dlatego też należy nadal zachowywać odpowiednie środki ostrożności.

Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Biorąc pod uwagę wyniki doświadczeń in vitro, w których adefowir nie oddziaływał na jakąkolwiek ze znanych izoform CYP, biorących udział w metabolizmie leków u ludzi, i znaną drogę eliminacji adefowiru, można przyjąć, że możliwość interakcji adefowiru z innymi produktami leczniczymi za pośrednictwem CYP450 jest niska. Równoczesne podanie 10 mg dipiwoksylu adefowiru oraz 100 mg lamiwudyny nie zmieniło profilu farmakokinetycznego żadnego z tych produktów leczniczych. Adefowir nie zmienia farmakokinetyki trimetoprymu z sulfametoksazolem, paracetamolu, ibuprofenu ani fumaranu dizoproksylu tenofowiru - czterech produktów leczniczych, które także wydalane są w procesie wydzielania kanalikowego lub mogą go zaburzać. Farmakokinetyka adefowiru pozostawała niezmieniona, gdy 10 mg dipiwoksylu adefowiru podano równocześnie z trimetoprymem i sulfametoksazolem, paracetamolem lub fumaranem dizoproksylu tenofowiru. Jednoczesne podanie 10 mg dipiwoksylu adefowiru i 800 mg ibuprofenu 3 razy na dobę powodowało wzrost AUC oraz Cmax adefowiru o odpowiednio 23% i 33%. Uważa się, że przyczyną tego wzrostu była raczej wyższa biodostępność niż obniżenie klirensu nerkowego i nie uznaje się ich za klinicznie znaczące. Adefowir jest wydalany przez nerki, w wyniku połączenia procesów przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania kanalikowego. Oprócz badań z ibuprofenem, lamiwudyną, paracetamolem, trimetoprymem z sulfametoksazolem oraz fumaranem dizoproksylu tenofowiru nie przeprowadzono oceny wpływu równoczesnego podawania 10 mg dipiwoksylu adefowiru z produktami leczniczymi wydalanymi przez nerki lub innymi produktami leczniczymi, o których wiadomo, że mogą niekorzystnie wpływać na czynność nerek. Równoczesne podanie 10 mg dipiwoksylu adefowiru z innymi produktami leczniczymi wydalanymi w wyniku wydzielania kanalikowego lub zmieniającymi czynność kanalików może podwyższać w surowicy stężenie adefowiru lub jednocześnie podawanego produktu leczniczego. Podczas podawania dipiwoksylu adefowiru w dawkach 6- do 12-krotnie wyższych niż dawka 10 mg zalecana w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B, nie występowały interakcje z zydowydyną, nelfinawirem, newirapyną, indynawirem, efawirenzem, delawirdyną ani lamiwudyną. Równoczesne podanie 60 mg dipiwoksylu adefowiru z sakwinawirem w postaci kapsułek miękkich powodowało wzrost AUC (20%) adefowiru, zaś równoczesne podanie z didanozyną w postaci buforowanych tabletek powodowało wzrost AUC (29%) didanozyny. Nie uważa się, aby którykolwiek z tych wzrostów ekspozycji ogólnoustrojowej miał znaczenie kliniczne. Brak jest danych dotyczących równoczesnego stosowania z innymi produktami leczniczymi (w tym z interferonem).

Ciąża i laktacja

Ciąża: Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania dipiwoksylu adefowiru u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach, którym adefowir podawano dożylnie, wykazano toksyczny wpływ na rozrodczość. W badaniach na zwierzętach przyjmujących lek doustnie nie wykazano działania teratogennego ani toksycznego wpływu na płód. Dipiwoksyl adefowiru należy stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści ze stosowania przeważają potencjalne zagrożenie dla płodu. Brak jest danych dotyczących wpływu dipiwoksylu adefowiru na przenoszenie zakażenia HBV z matki na niemowlę. Dlatego też, aby zapobiec zakażeniu noworodka wirusem HBV, należy przestrzegać standardowo zalecanych procedur immunizacji niemowląt. Biorąc pod uwagę, iż potencjalne zagrożenia dla rozwoju płodów u ludzi nie są znane, zaleca się, aby kobiety w wieku rozrodczym leczone adefowirem stosowały skuteczną antykoncepcję.

Laktacja: Nie wiadomo, czy adefowir przenika do ludzkiego mleka. Należy pouczyć matki, aby nie karmiły piersią w okresie stosowania tabletek dipiwoksylu adefowiru.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu
Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Działania niepożądane

Doświadczenia z udziałem pacjentów z wyrównaną czynnością wątroby: Ocena działań niepożądanych opiera się na dwóch badaniach kontrolowanych placebo, w których 522 pacjentom z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B oraz wyrównaną czynnością wątroby, przez 48 tygodni podawano, z zastosowaniem metody podwójnie ślepej próby, 10 mg dipiwoksylu adefowiru (n=294) lub placebo (n=228). W ramach leczenia przedłużonego 492 z tych 522 pacjentów leczono 10 mg dipiwoksylu adefowiru przez okres do 109 tygodni, gdzie uśredniona długość leczenia wynosiła 49 tygodni. Ujawnione w ciągu pierwszych 48 tygodni działania niepożądane uważane za przynajmniej mogące mieć związek z leczeniem, zostały wymienione poniżej zgodnie z systemem klasyfikacji układów narządowych oraz częstości bezwzględnej. Częstości występowania określono jako bardzo częste (> 1/10) lub częste (> 1/100, < 1/10).

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Częste (> 1/100, < 1/10): nudności, wzdęcia, biegunka, dyspepsja.

Ogólne: Bardzo częste (> 1/10): astenia. Częste (> 1/100, < 1/10): ból brzucha, ból głowy. Pomiędzy grupami otrzymującymi 10 mg dipiwoksylu adefowiru oraz placebo nie wystąpiły znaczące klinicznie różnice parametrów laboratoryjnych, z wyjątkiem podwyższenia aktywności aminotransferaz wątrobowych, które występowało częściej w grupach otrzymujących placebo. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B i wyrównaną czynnością wątroby, leczonych 10 mg dipiwoksylu adefowiru, podczas terapii o uśrednionej długości wynoszącej 49 tygodni, a maksymalnej 109 tygodni, w warunkach przedłużonego leczenia niezbyt często (< 1/100) obserwowano lekkie do umiarkowanego podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy. W jednym przypadku wzrost poziomu kreatyniny w surowicy ustąpił w czasie kontynuacji leczenia dipiwoksylem adefowiru, a w drugim przypadku po przerwaniu leczenia. Po przerwaniu leczenia 10 mg dipiwoksylu adefowiru pojawiały się kliniczne i laboratoryjne dowody zaostrzenia zapalenia wątroby.

Doświadczenia u pacjentów przed przeszczepem i po przeszczepie z HBV opornym na lamiwudynę: Pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B oraz HBV opornym na lamiwudynę, będących przed przeszczepem (n=128) lub po przeszczepie wątroby (n=196) w ramach badania przeprowadzonego metodą otwartej próby leczono 10 mg dipiwoksylu adefowiru podawanego jeden raz na dobę przez okres do 129 tygodni, gdzie uśredniony okres leczenia wynosił odpowiednio 19 i 56 tygodni. Działania niepożądane uważane za przynajmniej mogące mieć związek z leczeniem, zostały wymienione poniżej zgodnie z systemem klasyfikacji układów narządowych oraz częstości bezwzględnej. Częstości występowania określono jako bardzo częste (> 1/10) lub częste (> 1/100,< 1/10).

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Częste (> 1/100, < 1/10): nudności, wzdęcia, biegunka, dyspepsja. Ogólne: Częste (> 1/100, < 1/10): osłabienie, ból brzucha, ból głowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Bardzo częste (> 1/10): podwyższenie poziomu kreatyniny. Częste (> 1/100, < 1/10): zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek. Bardzo często obserwowano zmiany poziomu kreatyniny w surowicy. Zmiany te obserwowano u pacjentów obarczonych wieloma czynnikami ryzyka zmian w czynności nerek, włączając w to równoczesne stosowanie cyklosporyny i takrolimusu, i były one przeważnie lekkie lub umiarkowane, jednakże odnotowano kilka przypadków niewydolności nerek.

Przedawkowanie

Podczas podawania 500 mg dipiwoksylu adefowiru na dobę przez 2 tygodnie oraz 250 mg na dobę przez 12 tygodni występowały wymienione powyżej zaburzenia żołądkowo-jelitowe oraz, dodatkowo, wymioty i brak łaknienia. W przypadku przedawkowania, należy obserwować pacjenta w celu wykrycia objawów zatrucia, a w razie konieczności zastosować standardowe postępowanie wspomagające. Adefowir można usunąć za pomocą hemodializy, uśredniony klirens hemodializacyjny adefowiru wynosi 104 ml/min. Nie badano eliminacji adefowiru metodą dializy otrzewnowej.

Podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu:
Gilead Sciences International Limited; Cambridge; CB1 6GT; Wielka Brytania. Przedstawiciel podmiotu odpowiedzialnego w Polsce: Medagro International sp. z o.o.; Łazy ul. Podleśna 83; PL - 05 - 552 Wólka Kosowska; tel.: + 48 (0) 22 702 82800.

Numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu
EU/1/03/251/001. Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 06 marca 2003.

Wyniki wielu opublikowanych badań klinicznych wykazały dobrą skuteczność przeciwwirusową preparatu HEPSERA w leczeniu przewlekłego zakażenia HBV.

Stwierdzono, że podawanie tego leku, w dawce 10 mg na dobę (1 tabletka), przez 48 tygodni, powoduje:

• hamowanie replikacji "dzikiego" HBV i mutanta HBV opornego na działanie lamiwudyny [ 1, 2]
• obniżenie liczby kopii covalently closed circular DNA HBV ( cccDNA) w hepatocytach [3]
• remisję procesu zapalnego w wątrobie ocenianą w badaniach biochemicznych i histopatologicznych oraz hamowanie włóknienia wątroby, zarówno u chorych z obecnym HBeAg jak i z przeciwciałami anty - HBeAg [1,4]

Procent chorych leczonych, u których stwierdzono zahamowania włóknienia, w porównaniu do procenta osób z grupy placebo:

HBeAg (+), 41% vs 24%
HBeAg (-), 48% vs 24%

cofanie się stopnia nasilenia włóknienia wątroby, również u chorych z marskością tego narządu [4,5]
hamowanie replikacji HBV u osób zakażonych HIV- terapia ta jest wskazana u chorych nieleczonych preparatami antyretrowirusowymi [6]

Preparat HEPSERA powinien być brany pod uwagę jako lek pierwszego rzutu u chorych z marskością wątroby, zarówno wyrównaną jak i nie wyrównaną, wymagających przewlekłego leczenia przeciwwirusowego, Takie postępowanie powinno być podejmowane przede wszystkim ze względu na bardzo rzadkie i późne występowanie mutantów opornych na ten lek. Wykazano również dobrą skuteczność preparatu Hepsera w leczeniu mutantów HBV opornych na terapię lamiwudyną, u chorych z marskością wątroby [7].

Skuteczność preparatu Hepsera u chorych z marskością niewyrównaną wątroby i opornością na lamiwudynę, przed przeszczepieniem wątroby [7]

Liczba chorych: 128

Średni czas leczenia: 19 tygodni

Średnia wartość wyniku CTP*: 7

Stabilizacja lub obniżenie CTP*: 92%

Średnie obniżenie poziomu DNA HBV: 4 log. kopii/ml

Normalizacja ALT: 76%

Przeżycie roczne: 84%

Nefrotoksyczność: 8%

* skala stopnia zaawansowania choroby według Child-Turcotte-Pugh

Hepsera jest preparatem wygodnym w stosowaniu - podaje się 1 tabl. (10 mg) na dobę. W dawce 10 mg/dobę jest bardzo dobrze tolerowany przez chorych. Podczas stosowania preparatu Hepsera objawy uboczne występują podobnie często, jak w grupie placebo [1]

Mutanty HBV oporne na działanie preparatu Hepsera pojawiają się bardzo rzadko i późno:

• w badaniach przeprowadzonych u 500 chorych leczonych przez 48 tygodni w żadnym przypadku nie stwierdzono pojawienia się lekooporności [8] po 96 tygodniach leczenia zjawisko to obserwowano u 1,6% pacjentów [9]
• W czasie podawania preparatu Hepsera należy monitorować funkcję nerek - oznaczać klirens kreatyniny. Przede wszystkim dotyczy to osób z przewlekłymi chorobami nerek lub ryzykiem rozwoju niewydolności nerek (tabela 1 z opisu leku).

Piśmiennictwo:

1. Marcellin P i wsp., New Engl J Med 2003;348:808 - 816
2. Peters MG i wsp. Gastroenterology 2004;126:91-101
3. Werle B i wsp. J Viral Hepat 2004:11:74-83
4. Hadziyannis SJ i wsp. New Engl J Med 2003;348: 800-807
5. Goodman Z i wsp. Hepatology 2003;36:373A
6. Benhamou Y. i wsp. Lancet 2001;358:718-723
7. Shiff ER i wsp. Hepatology 2003;38: 1419-1427
8. Westland CE i wsp. Hepatology 2003; 38: 96-103
9. Yang H i wsp. Hepatology 2002;36: 464 - 476